De zeventigjarige Mahin, al dertig jaar weduwe, is best wel tevreden met haar leventje in haar huis in de rustige buitenwijken van Teheran, zonder echtgenoot en met een dochter in het buitenland. Na een middag thee drinken met vriendinnen vol gebruikelijk gebabbel over ziektes en herinneringen aan hun feestjes van vroeger, besluit Mahin dat haar saaie leven lang genoeg heeft geduurd. De volgende dag al trekt ze de stoute schoenen aan en gaat op zoek naar een man, wat niet zonder risico is in Iran, waar de moraalpolitie scherp in de gaten houdt of vrouwen zich wel zedig gedragen. Al gauw valt haar oog op taxichauffeur Faramarz, die ze weet te strikken om haar naar huis te rijden. En het klikt meteen wonderwel tussen de twee. Als kijker zit je glimlachend mee te beleven hoe de lange rit eindigt in een date bij haar thuis, waar ze na meer dan één wijntje vieren (en dansen) als uitgelaten pubers. Het wordt een lange, onvergetelijke avond, mèt een scherp randje! Een aanstekelijke film over liefde op latere leeftijd met een bitterzoete ondertoon.

My Favourite Cake is in al zijn zachtmoedigheid wel degelijk een subversieve film in het streng religieuze Iran. Filmmakers Maryam Moghaddam en Behtash Sanaeeha kregen dan ook huisarrest en mochten niet naar de wereldpremière in Berlijn; ze werden beschuldigd van anti-regeringspropaganda. Volgens de makers is vooral de scene waarin Mahin zonder hijab een vreemde man in haar huis ontvangt (en daarbij ook nog alcohol drinkt) de autoriteiten in het verkeerde keelgat geschoten. Maar misschien wel radicaler aan dit sympathieke verhaal is dat het zich richt op alleenstaande, doodnormale mensen op leeftijd, een deel van de bevolking die de cinema niet vaak in beeld brengt. Een zeldzaam genoegen.