Onconventioneel, fris debuut in een Noord-Franse banlieue over het maken van sociaal-realistische drama's. Van het type waarin 'echte mensen' zichzelf (‘mogen’) spelen. Dat is wat een Vlaamse regisseur daar lekker cliché-matig probeert met een groepje probleemjongeren en -kinderen. Maar ja, deze witte, vijftigjarige intellectueel kan het ondanks zijn goede bedoelingen niet laten hen soms te manipuleren richting zíjn idee van wat ‘realistisch’ is. Een satire op het genre, tegelijk documentair en schurend, steekt deze spelers een hart onder de riem en zet vraagtekens bij het exploiteren van ‘gewone mensen’ door de film(huis)branche.